ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರ ಒಂದು ವಿಶಾಲ ವೃಕ್ಷ. ಸ್ವರಾಜ್ಯ ಅದರ ಕಾಂಡ; ಸ್ವದೇಶಿ ಮತ್ತು ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಅದರ ರೆಂಬೆಯಿದ್ದಂತೆ.
ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂಬುದು ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಅಥವಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಕೊರತೆಯಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯ ಕೊರತೆಯಾಗಿದೆ.
ಸ್ವರಾಜ್ಯ ನನ್ನ ಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕು, ಅದನ್ನು ನಾನು ಪಡೆದೇ ತೀರುತ್ತೇನೆ.
ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಜೀವನ ಬೇರೆಯಲ್ಲ. ಸನ್ಯಾಸವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ಎಂದರೆ ಜೀವನವನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟಂತೆ ಅಲ್ಲ. ನಾನು ಎಂಬ ಸ್ವಾರ್ಥದ ಬದಲಿಗೆ ದೇಶ, ಕುಟುಂಬ ಎಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ದುಡಿಯುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಮಾನವೀಯತೆಯಿಂದ ಮಾಡುವ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ದೇವರ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಮ.
ಸಂಹಿತೆಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ತೋತ್ರಗಳ ಸಂಕಲನವು ಈ ಅವಧಿಯ ಆರಂಭಿಕ ಭಾಗದ ಕೆಲಸವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.
ಮಳೆಯ ಕೊರತೆಯು ಕ್ಷಾಮವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಜನರಿಗೆ ದುಷ್ಟರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುವ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಭಾರತದ ಬಡತನಕ್ಕೆ ಈಗಿನ ಆಡಳಿತವೇ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಾರಣ. ಅಸ್ಥಿಪಂಜರ ಮಾತ್ರ ಉಳಿಯುವವರೆಗೆ ಭಾರತದ ರಕ್ತಹೀರುತ್ತಿದೆ. ಜನರ ಎಲ್ಲಾ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಾವು ಗುಲಾಮಗಿರಿ ಎಂಬ ಕೃಶ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿದ್ದೇವೆ.
ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ, ಹಲವು ವಿಧಾನಗಳು, ಪೂಜೆಗೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಿನ ನಿಯಮವಿಲ್ಲ: ಇವು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಲಕ್ಷಣಗಳಾಗಿವೆ.
(ಹಿಂದೂ ಅಲ್ಲದವನು) ಬಹುಶಃ ದೇವರನ್ನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಲು ಅದೇ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೋಗದಿರಬಹುದು, ಬಹುಶಃ ಅವನ ಮತ್ತು ನನ್ನ ನಡುವೆ ಯಾವುದೇ ಅಂತರ್ವಿವಾಹ ಮತ್ತು ಅಂತರ-ಭೋಜನಗಳು ಇಲ್ಲದಿರಬಹುದು. ಇವೆಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಆದರೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಭಾರತದ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಶ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಆ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾನು ಅವನನ್ನು ಅನ್ಯಲೋಕದವನೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ
ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದಲ್ಲಿ ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಸ್ವರಾಜ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಕೈಗಾರಿಕಾ ಪ್ರಗತಿಯೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಅಥವಾ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಯೋಜನೆಯು ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ಉಪಯುಕ್ತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸುಧಾರಣೆಗಳಿಗಿಂತ ಬಹುಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ.
ದೇವರು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ನಾನು ಅವನನ್ನು ದೇವರು ಎಂದು ಕರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.
ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಬೇರೆ, ಕರ್ನಾಟಕ ಬೇರೆ ಅಲ್ಲ. ಎರಡರಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದೇ ರಕ್ತ ಹರಿಯುತ್ತದೆ; ಎರಡೂ ದೇಶಗಳ ಭಾಷೆಯು ಒಂದೇ ಅಂದರೆ ಕನ್ನಡವಿತ್ತು. ಭಾಷೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರವು ಕುಲಗೆಟ್ಟು ಮರಾಠಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.
